dailycanal.com
Trzech aktywistów klimatycznych grupy Just Stop Oil, którzy spryskali słynny monument Stonehenge pomarańczowym proszkiem, zostali uniewinnieni z zarzutu spowodowania publicznego utrudnienia. Decyzja zapadła po dziesięciodniowym procesie sądowym w sądzie Salisbury Crown Court, gdzie ława przysięgłych rozstrzygała o winie trójki oskarżonych.
Rajan Naidu, 74-letni aktywista z Birminghamu, 23-letnia studentka Uniwersytetu Oksfordzkiego Niamh Lynch z Bedford i 36-letni Luke Watson z Essexu stanęli przed zarzutem uszkodzenia chronionego starożytnego monumentu i spowodowania publicznego utrudnienia. Wszyscy trzej oskarżeni zaprzeczyli wszystkim zarzutom i w swojej obronie powoływali się na uzasadniony powód oraz swoje prawa zgodnie z artykułami 10 i 11 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, które gwarantują wolność wypowiedzi i prawo do protestu. Jak informuje BBC, trójka aktywistów przyznała się do udziału w proteście, ale twierdziła, że działała w ramach swoich prawnych uprawnień.
Przebieg protestu przy Stonehenge
Incydent miał miejsce 19 czerwca 2024 roku, dzień przed letnim przesileniem minionego roku, kiedy przy Stonehenge spodziewano się zgromadzenia około 15 000 osób na celebrację tego ważnego dnia. Oskarżeni użyli dwóch kolorowych rozpylaczy wypełnionych mąką kukurydzianą, tłuszczem i pomarańczowym barwnikiem do spryskania monumentu. Sąd dowiedział się, że Luke Watson kupił urządzenie użyte w ataku i pożyczył benzynowy samochód swojej babci, aby tego ranka zawieźć współoskarżonych do Stonehenge.
Po przeprowadzeniu protestu Rajan Naidu i Niamh Lynch cicho siedzieli przed kamieniami, gdzie następnie zostali aresztowani przez policję. Pomarańczowy proszek został szybko usunięty z kamieni, a koszty czyszczenia wyniosły 620 funtów. Protest został sfilmowany przez innych zwolenników grupy Just Stop Oil.
Obrona i argumenty stron
Argumenty obrony
Oskarżeni w swojej obronie twierdzili, że był to pokojowy protest, podczas którego prawa innych nie zostały znacząco naruszone. Podkreślali, że przy wyborze typu proszku postępowali ostrożnie i na kamieniach nie powstało żadne trwałe uszkodzenie. Aktywiści argumentowali, że protestowanie przeciwko paliwom kopalnym jest uzasadnioną sprawą godną ochrony.
Stanowisko oskarżenia
Prokurator Simon Jones twierdził, że protest, który został sfilmowany przez innych zwolenników Just Stop Oil, był starannie zaplanowany i stanowił akt jawnego i wyraźnego wandalizmu. Oskarżenie starało się przekonać ławę przysięgłych, że czyny oskarżonych przekroczyły granice legalnego protestu.
Wskazówki prawne i werdykt ławy przysięgłych
Sędzia Paul Dugdale w swoich wskazówkach prawnych dla ławy przysięgłych stwierdził, że muszą określić, czy skazanie stanowiłoby proporcjonalną ingerencję w prawa protestujących. Podkreślił, że każdy ma prawo wyrazić własny pogląd, nawet jeśli się z nim nie zgadzamy. Sędzia wyjaśnił, że jeśli jednostki nie zgadzają się z tym, co rząd robi w określonych sprawach, mają prawo protestować przeciwko działaniom lub zaniechaniom rządu.
Dugdale dodał, że są czasy, gdy ochrona prawa do wolności wypowiedzi i wolności protestu może oznaczać, że działalność, która w innym przypadku byłaby nielegalna, zostałaby uznana przez sąd za legalną w celu ochrony tych praw. Ława przysięgłych po sześciu godzinach obrad wróciła z werdyktem uniewinnienia. Trójka oskarżonych po ogłoszeniu werdyktu przytuliła się na ławie oskarżonych.
Reakcje po uniewinnieniu
Francesca Cociani, adwokatka reprezentująca protestujących z kancelarii prawnej Hodge Jones & Allen, stwierdziła, że jej klienci są niezwykle ulgowani werdyktem. Wyraziła opinię, że zarzut publicznego utrudnienia w tym przypadku, który twierdził, że ich protest mógł spowodować poważne zakłócenie, utrudnienie lub niedogodność publiczną, był całkowicie nieadekwatny i jej zdaniem nigdy nie powinien być wniesiony oraz stanowił zniewagę ich prawa do protestu.
Cociani dodała, że ulgą jest, że ława przysięgłych postanowiła podtrzymać prawo do pokojowego protestu. Adwokatka oświadczyła, że prawo do pokojowego protestu jest fundamentalnym filarem demokratycznego społeczeństwa, który jest wielokrotnie podważany. Werdykt stanowi znaczącą decyzję w kontekście ochrony praw aktywistów i wolności protestu w demokratycznym społeczeństwie.
